นิราศสาวญ้อพลัดถิ่น (4)

นิราศสาวญ้อพลัดถิ่น ตอนที่ ๔

         

     โอ้น้องนี้เเสนช้ำระกำนัก                       คิดถึงรักเคยแนบข้างทางสิงขร

คือเดินทางไปด้วยกันทุกคืนจร                     จะสุขทุกข์เย็นร้อนก็จรไป

       คิดวาดฝันว่าจะแนบเเอบในอก              เหมือนวิหคแนบกิ่งไม้ในป่าใหญ่

ทุกทิวาคืนข้ามพ้นผ่านไป                           ทุกแรงใจผสมสุขทุกคืนวัน

      สุขฤทัยไม่เคยคิดจะมัวหมอง                 สิ่งหมายปองประสงค์ได้ทุกสิ่งสรร

หมายฤดีหมายใจพี่ทุกวัน                           มีเพียงจันทร์กับดาวที่เฝ้ามอง

      เผลอหลับหลงคงคิดพินิจเห็น                ดวงเพ็ญที่สว่างกลางฟ้าส่อง

ทุกเวลาที่เรานั้นเฝ้ามอง                            ทุกวันปองจะได้ชมสมฤดี

       มีเพียงสองครองใจได้เคียงคู่ใหม่           มีเพียงเราอยู่ด้วยกันนี้

มีเพียงสองเรารู้ใจกันดี                             รักที่มีสมสนิทเสน่ห์นาน

      เหมือนตะวันนั้นยังอยู่คู่ท้องฟ้า              เหมือนจันทราที่ยังอยู่ราตรีสาง
เหมือนสองเราที่รักอยู่คู่ยาวนาน                  เหมือนด้ายเเดงผูกกันสัมพันธ์มา

        ใต้เงาจันทร์ที่ส่องสะท้อนน้ำ                เห็นต้นไม้ใบงามอยู่ริมท่า

เห็นเเสงจันทร์ผันส่องจับอุรา                          ช่างเย็นตาน่าชมสมตั้งใจ

        เห็นกิ่งไผ่ไหวติงยิ่งสะท้อน                   นึกถึงตอนพลอดพร่ำเพ้อร่ำไห้

เเม้หากไม่มีพี่ปลอบอาลัย                            คงขาดใจใคร่ขาดรักหักอกพลัน

       เคยพายเรือเที่ยวชมสโนต้น                    ดอกบัวพ้นปริ่มน้ำพี่ให้ฉัน

ดอกกุหลาบสีเเดงผ่องอำพัน                          มีสีสันชวนชมภิรมย์ใจ

       นึกนึกไปใจคิดเมื่อคราจาก                     ตอนพลัดพลากจากพี่นี้ใจหาย

สุดหวงสุดช้ำทั้งกายใจ                                 น้องอาลัยเเสนโศกวิโยคนาน

         น้องคุ้มแค้นแสนโกรธพิโรธร้อง              พี่จากน้องกานดาไปให้สงสาร

แต่วันนี้จำต้องห่างร้างไกลกัน​​​                         ไปไม่นานจะกลับมาหายาใจ

         น้องจากจรจากพี่นี้ถึงค่ำ                       ต้องครวญคร่ำนึกน่าน้ำตาไหล

ออกเดินทางเมื่อรุ่งเมรุไกร​​​                              น้องนี้แทบขาดใจอาลัยปอง

          ที่เขตแคว้นแดนนี้เคยได้เห็นพี่               เเต่ตอนนี้ต้องเปลี่ยวไปฤทัยหมอง

คิดหมายมั่นปั้นมาเป็นคู่ครอง​​​                          ใยจำต้องแรมร้างห่างพี่มา

          จำจากลาให้น้องต้องสุดฝืน                    ต้องขมขื่นจิตตรมระทมหา

รักพี่นี้แทบจะดิ้นสิ้นชีวา                                 โอ้พี่ยาต้องลาไกลให้อาวรณ์

         ก้าวขึ้นรถหดหู่ใจไม่วายเว้น​​​                    แต่จำเป็นต้องห่างไกลให้สายสมร

ให้ต้องช้ำวันพรากจะจากจร                            อุทาหรณ์เตือนลาน้ำตานาง

         รถแล่นผ่านทางใหญ่ไกลแล้วเล่า             คิดถึงหน้าพี่เจ้าคราวเมื่อสาง

มองไปรอบริมขอบทุ่งอยู่ข้างทาง                      ยังเห็นหน้าพี่ลางขึ้นกลางใจ

        ผาเสวยเอ่ยนามให้มัวหมอง​​                     เห็นน้ำคลองข้างทางที่ยังใส

คิดถึงเจ้าพราวพริ้งที่จริงใจ​​​​                              แสนห่วงใยมิวายว่างวางไม่ลง

         มายังเมืองกาฬสินธุ์ถิ่นน้ำก่ำ​​​                    เมืองน้ำดำแดนนี้ที่ประสงค์

กลับครุ่นคิดจิตหวนถึงบุรุษคง                          ไม่เลือนหลงลืมรักปักอุรา

        ทางสายนี้เป็นเส้นทางยางตลาด               ธรรมชาติป่าดงพงพฤกษา

เขื่อนลำปาวสองเราได้ลำเนามา                      สวนสะออนลือชาก็น่าชม

        นึกพินิจคิดมาน่าหดหู่​​​​                          เหลียวหลังดูไม่มีพี่นีขื่นขม

ไกลกันวันใดใจน้องตรม                                ร้าวระบมตรมจิตยามนิทรา