นิราศ สาวญ้อพลัดถิ่น (1)

        นิราศ สาวญ้อพลัดถิ่น

                                                                      โอ้อาลัยไกลบ้านพลัดฐานถิ่น

จากที่นอนถิ่นที่เคยอยู่กิน                              หวนถวิลนึกหน้าน้ำตากระเด็น

บ้านเคยอยู่อู่เคยไกวใจฉันรัก                         บ้านพิงพักอิงกายยามยากเข็ญ

แม้จะสุขหรือทุกข์ที่เคยเป็น                           ยังอิงเอนอยู่บ้านสราญรมย์

มีพ่อแม่ที่เราหวงและห่วงนัก                         เป็นลูกรักเป็นยาใจฤทัยสม

สองมืออุ้มคอยปลอบคอยอบรม                    ช่วยเพาะบ่งชี้ทางถูกด้วยผูกพัน

แต่วันนี้จำต้องจรต้องจากบ้าน                       ทั้งคนรักเคยชื่นบานพาลสุขสันต์

เคยร่วมเรียงเคียงคู่อยู่ด้วยกัน                          แต่ต้องผันมาพลัดพรากต้องจากไกล

บ้านปุ่งใหญ่ถิ่นนี้ที่เคยอยู่                               จำจากไกลไร้คู่ที่อาศัย

จำจากลาครานี้แทบขาดใจ                              จากบ้านไปแรมร้างยังต่างเมือง

 ขึ้นรถไปใจหวั่นพลันหดหู่                             เหลียวหลังดูคู่รักเคยเล่าเรื่อง

พูดหัวเราะเยาะยิ้มปริ่มประเทือง                     ทุกข์สุขเราไม่เคืองให้อภัย.

เคยเที่ยวชมดูหนังฟังเพลงสนุก                       เปิดใจปลุกพารื่นรมย์สมสมัย

ได้นักรดเที่ยวชมภิรมย์ใจ                                ร่วมเคียงคู่เคียงไหล่ไปด้วยกัน

 เเต่ตอนนี้ต้องมาพรากไปจากรัก                     เหมือนโดนหักอกให้หัวใจหวั่น

จากพี่เเล้วเเก้วตาต้องลากัน.                             พี่อย่าพลันลืมน้องปองยาใจ

 ถึงท่าเเร่เหมือนใจนี้โดนฉีก                            เหมือนนกที่โดนหักปีกบินไม่ไหว

ได้เเต่มองเพียงสบสายตาไป                           ทำหัวใจน้องนี้มีน้ำตา

รถเเล่นเร็วไม่หวนหันคืนกลับ.                       เเล่นคดเคี้ยวโค้งสลับเเล้วเหมือนว่า

กลัวใจน้องไหวหวั่นเมื่อพลันลา                    ไม่ซื่อตรงกับพี่ยาเเก้วตาใจ

เห็นโบสถ์คริตส์จิดใจใส่สงบ                         เห็นเส้นทางส่องภพสว่างไสว

เป็นสถานอันศักดิ์สิทธิ์ช่วยผูกใจ                    ให้สองเรามั่นในใจผูกพัน

นำชี้ทางให้เรานั้นมีสุข                                    เชื่อในรักพันผูกได้เสกสรร

ขอเทวาช่วยดลบันดาลพลัน                           ให้สองเรารักมั่นไม่ผันไป

ขอให้ท่านพระเยซูจงประจักษ์                       ในความรักซื่อตรงให้คงไว้

ถึงเเม้ต้องลาร้างห่างกันไกล                           ให้หัวใจสองเราชิดสนิทนาน

รถเเล่นผ่านมาไกลยิ่งใจหวั่น                          คิดถึงวันเคยเคียงชมสมสมาน

เคยเคียงชิดสองเราทุกวันวาน                         ทิวากาลไม่เคยพลากเราจากไกล

ถึงหนองหานขานถึงชื่อลือกันนัก                   เรื่องความรักผาเเดงเเละนางไอ่

ตำนานรักที่ต้องรักเเล้วช้ำใจ                           รักสุดท้ายต้องมาร้างห่างอาลัย

สองเรานี้ห่างกันไกลน้องไหวหวั่น                สองเรานั้นเหมือนตำนานที่ขานไว้

เพราะน้องนี้ต้องมาร้างห่างพี่ไกล                 หวั่นฤทัยรักเรานี้พี่ลืมลา

ชมทิวทัศน์ทัศนาธรรมชาติ                           บรรยากาศน่าชมน่าใฝ่หา

มีผู้คนมากมายหลากหลากมา                       เที่ยวชมรื่นอุราพาเที่ยวชม

เห็นคู่รักเคลียคลอเขาหวานชื่น                     ความรักรื่นเปรมปรีฤดีสม

เเต่เรานั้นขาดอยู่คู่ภิรมย์                                ต้องขื่นขมด้วยโดดเดี่ยวเปลี่ยวอุรา

เเลเห็นบัวดอกงามบานสพรั่ง                        คิดถึงครั้งสองเราเฝ้าหรรษา

ชมดอกบัวสองเราชิดสนิทมา                        เเต่วันนี้ไม้เห็นหน้ายอดยาใจ

สุดเเสนรักเเสนหวงเป็นห่วงยิ่ง                      สุดเเสนรักด้วยใจจริงพี่รู้ไหม

น้องขาดพี่เหมือนน้องเเทบขาดใจ.                น้องอาลัยไม่มีพี่อยู่เคียงกาย

นางสาวชุลีพร หารยงค์ ภาษาไทยปี 4 หมู่ 1

รหัสนักศึกษา 57210406122